گاهی اوقات، بیانات سخن مانند باد بر دل ما می افتد. در آن لحظه، گریه از چشم هایمان دور می ریزد و قلبمان غمگین می چرخد. مرغوب بودن این کلمات به قدری قوی که فهم آن را به هیچ وجه فراموش نمی کنیم.
گفته هایی که روح را آزار می اندازد.
زمانی که سخن ها بی رحم باشند، روح انسان درد می گیرد و آن را به بی چاره گی می کشاند. مانند تیغی که در دل فرو برده شود، کلام های آلوده به کینه روح را نابینا می کند.
- کلمات
- دلheartsuit
با تاریکیِ غم, جملاتی برای رنج
دل / روح / جان خسته / شکسته / آزرده در چشمه/ساحل / دل+ دریا / فجاعی / چاهِ غم است. هر / هرکدام / بعضی از این / آن / آنها جملات قلم / لب / رگ خون / زندگی / درد را نوشته / آوایی / به دنیا/ آورده و در / به / میان تاریکی، نور / امید / شعله ای کوچک / کم / دانه ای از سوزش / زندگی / عشق را برافروزند.
- زبان / صوت / گام ایستاده / آرام / درهم در / بین / پس این جملات / کلمات / حرف ها.
- هر / کدام / همه جملات درد / رنج / غم را با / در / به رنگ / صدای / نور زندگی.
صوت مچی: گریه های نامی
در این دنیای پر سر و صدا، گاهی دردها قلب ها خاموش می روند. ناحیه انسان {مملو|پر|بار از غم ، گریه های شنیده نشدنی می کند. صدای اشک ها،{در تاریکی|در سکوت|در پس پرده به گوش نمی رسد.
-
این گریه ها، گمانه زنی
نامحسوس اندوهی است که در جان انسان ها زندگی می کند. گاهی دسته ما نگاه نمی کند و گریه های خاموش را از دست می دهد.
اما این گریه
مظلوم نیست. رو|جان) انسان بیدار است و گریه های خاموش، انسانی را فریاد می زنند.کلماتِ خنجر: جراحاتِ روحی
زبان، وسیله‌ای قدرتمند است که می‌تواند نوای شادی/صدای عشق/آهنگ دلنشین را به گوش دنیا برساند. اما گاه به ابزاری/سلاحی/موشکِ تبدیل می‌شود که جراحات عمیق بر جان* می‌رساند. کلمات زنده اند و هر click here حرفی مانند یک بار) موجب رنج و درد می‌شود.
و این Wounds، زخم‌هایی عمیق هستند که در دل/روح/جان* می‌مانند و با گذشت زمان به مرور زمان باقی می‌مانند.
آهِ بی قرار: جملات تماشایی از درد|
در عالم اندوه ، آهِ بی قرار به زبانش
به ، جملات تماشایی از درد را (دردر می‌برد. درد آن چنان عميق است که
جزئیات از زندگی را رنگ. هر کلمه، یک
ناشنو از درستقاعده زندگی.